Toen de wereld niet verging

wist ik zeker dat ik nog eens een blogberichtje moest posten. Het is immers al ruim een maand geleden dat ik dat voor het laatst deed.

Wat de training betreft ben ik goed bezig, ik lig goed op schema, mijn trainer is tevreden, en ik heb met Pasen mijn tot nu toe langste afstand van maar liefst 24 km gelopen. Mijn vorderingen zijn zichtbaar en meetbaar en voelbaar. En dat geeft me natuurlijk een ontzettend goed gevoel. Bovendien ben ik nu al veel zelfverzekerder ten opzichte van mijn eerste halve marathon in oktober in Eindhoven.

En wat gebeurde er verder nog?

Mijn dagelijkse bezoeken aan twitter voelen als een warm bad. Een duik in mijn TL voelt zo vertrouwd en vanzelfsprekend dat ik er soms van schrik. Ik lees regelmatig prachtige en indrukwekkende en aangrijpende blogberichten. Korte verhalen in maar 120 woorden zijn soms van adembenemende schoonheid, en de mensen er achter beginnen familie, vriendinnen, soulmates te worden. Ik roep een ‚goeiemorgen‘ of een ‚welterusten‘ in mijn tijdline of ik zwaai even, en er is altijd een respons, altijd iemand die mij een fijne dag of sweet dreams wenst of terugzwaait. En het zijn juist deze lieve kleine gesten die het verschil maken. En bovendien krijg je je dagelijkse portie aan informatie ook nog eens vrij huis. En als je dan een aantal bibliotheekgerelateerde twitteraccounts volgt en de juiste bibliotheekbloggers leest b.v. @emijnsbergen (ik noem maar wat), dan ben je sneller dan al je collega’s die niet aan social media doen op de hoogte van het laatste nieuws.

Dit laatste nieuws is wat bibliotheken betreft niet bepaald rozekleurig, alles wat je leest heeft direct of indirect te maken met bezuinigingen en de gevolgen daarvan. Elders is dat niet beter. Alles verandert in een rap tempo, iedere dag vergt weer nieuwe aanpassingen. Nooit eerder heb ik zo vaak gehoord ‚we moeten roeien met de riemen die we hebben‘. Ja, en dat is precies wat wij doen, althans op mijn werk. ‚Dweilen met de kraan open‘ is ook een veelgenoemde. Niemand weet hoe de toekomst er precies uit gaat zien. Niemand weet of er op langere termijn nog een toekomst is voor bibliotheken. Ik hoop van wel, want de bibliotheek was en is voor mij de beste wereld van allen (en ik heb ook andere werelden leren kennen).

En wat doe ik verder nog, als ik niet toevallig op twitter zit of aan het rennen ben?

Dan geniet ik van mijn katten en van mijn tuin. En bij dit onderwerp zijn woorden overbodig omdat ze toch te kort zouden schieten. Daarom alleen enkele foto’s van het haast voorbije weekend…