Lintje

Vandaag was voor de vierde keer de PZC familieloop in Vlissingen. Jong en oud doen er aan mee, aan de 3 km de 10 km of de halve marathon. Voor mij was het de eerste keer en mijn tweede wedstrijd over 10km.

De weersvoorspellingen waren niet echt bemoedigend. Kans op buien 90% bij windkracht 6. Vanochtend was het dan ook behoorlijk grijs. Maar toen ik samen met @ironblog van de parkeerplaats naar Start/Finish liep, was de lucht blauw en scheen het zonnetje. Een goed voorteken! In een flits @curlyisrunning IRL gezien, even keihard „Jaqueline“ roepen en zwaaien. Leuk!

Een beetje warmlopen en klaar… 3, 2, 1… daar gaat de 10!

Er waren zo’n 900 deelnemers althans zo stond het op de site van de PZC, best druk bij het startschot en even wachten totdat er beweging in de massa kwam. Een kleine helling omhoog naar de plek waar normaal gesproken Michiel de Ruyter staat, de bekendste Vlissinger. Hij is tijdelijk ‚op vakantie‘ voor restauratie. En dan op de boulevard en de wind tegen… en dan is de boulevard van Vlissingen langer dan anders, maar even prachtig om te zien. Mooi ook het volgende stuk parcours. Over de nieuw aangelegde duinen, hier loop ik ook vaak in het weekend en kan er oneindig van genieten. Nadeel van de duinen is dat ze niet plat zijn, en dat betekent kleinere en grotere heuveltjes beklimmen… met nog steeds wind tegen… ach ach! Vlak voor het keerpunt de duinen eventjes verlaten en een stukje fietspad lopen in richting @HotelWestduin . Lieve supporters langs de weg, @Birdblok en @ViaRoof staan te wachten, moedigen aan en maken mooie foto’s.

Een bekertje water dat door vriendelijke helpers werd aangereikt. En ik deed wat ik anders nooit doe, zonder tempo te minderen nam ik twee drie slokjes koud water, en dat kwam niet goed aan. Het water, zo voelde het tenminste, bleef halverwege mijn slokdarm ‚hangen‘ en produceerde daar een misselijkmakend gevoel. Niet gek dus dat de weg terug ondanks het feit dat ik  zo nu en dan wind mee had niet soepeler ging. Weer duinheuveltjes erop en eraf, op de langste en steilste helling moest ik op weg naar boven een paar stappen wandelen… vanaf de top weer vrolijk verder. Anderhalf km voor de finish opnieuw een dipje, aanrennend tegen een muur van wind. ‚Geeft niet‘, zei mijn trainer, ‚tot aan de volgende bloembak weer op adem komen en dan verder, we zijn er bijna‘. En ik kreeg het inderdaad voor mekaar, met het Arsenaal voor ogen lukte het me mijn tempo nog eens licht te verhogen en ‚moeiteloos‘ de finish te halen. Mijn stopwatch gaf een tijd van 01:01:20 aan. Ik weet dat ik sneller kan zijn, ik weet het zeker… en daarom was het heel even een kleine teleurstelling omdat ik zo mijn best had gedaan en zo gevochten had… maar ik moet realistisch blijven, met zoveel wind was het voor mij 10 km krachttraining vandaag, en dat is niet het beste moment om een persoonlijke besttijd te willen bereiken.

Het is een mooie wedstrijd geweest, ik ben weer een ervaring en een lintje met mijn allereerste medaille rijker en het continu uitzicht op het water vergoedt alles! Reuze bedankt coach! Tot volgend jaar PZC familieloop!

P.S. En opeens was het zonnetje achter de wolken…