Het heeft te maken met de tijd van het jaar, uiteraard. Met de herfst, met het vallen van de bladeren, met de kleuren, met het vergaan en opnieuw beginnen, met het besef van een vervlogen jaar, van een vervlogen tijd… Stilte!
In ‚De herinneringen zien mij‘ van Tomas Tranströmer vond ik het volgende stukje:
Blauwe anemonen
Betoverd worden – niets is eenvoudiger. Het is een van de oudste
trucs van de aarde en de lente: de blauwe anemonen. Ergens zijn zij
onverwacht. Ze schieten omhoog uit het bruine geritsel van verleden
jaar, op over het hoofd geziene plekken waar de blik anders nooit ver-
wijlt. Zij branden en zweven, ja zweven, en dat komt door hun kleur.
Die intense violetblauwe kleur weegt nu niets meer. Hier heerst exta-
se, maar gedempt. ‚Carrière‘ – niet ter zake! ‚Macht‘ en ‚publiciteit‘ –
belachelijk! Natuurlijk zetten zij een grote ontvangst in Niniveh op
touw, zij maakten lawaai en groot gedruis. Hoog aan de zoldering –
boven alle schedels hingen kristalluchters als gieren van glas. In plaats
van zulk een overgedecoreerde en rumoerige cul de sac openen de
blauwe anemonen een geheime gang naar het echte feest, dat doodstil
is.
het echte feest is doodstil…het wordt gehouden op een plek waar zintuiglijke waarnemingen geen invloed meer uitoefenen. Zelfs krekels zijn alleen maar krekels die hun lied zingen en ons als gidsen binnenvoeren, ons uitnodigen in deze bijzondere wereld, Je kunt er revolutionaire ontdekkingen doen. Ontdekken hoe verlicht je van nature bent…
het lijkt wel alsof het zo stilletjes aan steeds stiller wordt…
de toekomstige wereld, de wereld die we scheppen met ons vernieuwde bewustzijn dient zich aan….
sssssssst!