Spijkenisse

Ik had het geheim gehouden, het feit dat ik op zondag 18 december mijn eerste halve marathon wilde lopen. Niet omdat het een geheim was, maar omdat ikzelf heel erg onzeker was of het wel allemaal ging lukken. Er was al eens eerder een datum geprikt… de halve marathon van Eindhoven, maar ik was ziek en kon niet starten. De afgelopen maanden was ik, zachtjes uitgedrukt, niet op mijn best. Dat betekende, dat ik minder kon trainen, voor kleinere afstanden moest kiezen en alles rustig en langzaam moest doen, allang blij dat ik dat weinige uberhaupt nog kon en mocht doen. Maar voor mijn geloof in mezelf als een hardloopster op weg naar New York waren deze laatste weken contraproduktief. Ik zag mijn mooie doelen door mijn handen glippen en de volgende stap, de volgende mijlpaal, leek steeds verder en verder weg.
Maar mijn coach en eega bleef in me geloven. Toen ik zaterdagavond al een beetje zenuwachtig werd, zei G. ‚we gaan morgen gewoon een lekkere duurloop samen doen zoals vaker in het weekend.‘ O.k., dat klonk goed. Dat kon ik wel.
Bij aankomst was het eigenlijk nog best mooi weer, maar wel koud. Wat was ik blij met mijn handschoenen die ik nog een dag eerder van G. had gekregen. Ze bleken geen overbodige luxe te zijn.
Voordat het dan eindelijk moest beginnen, snel nog een banaan…

… en gefriemel met mijn startnummer (let vooral op de voeten:-))

Wachtend op het startschot op de mooie atletiekbaan van Spark, dankbaar voor een waterig zonnetje, zei ik nog tegen G. ‚als het zo blijft, kunnen we blij zijn‘. Achter ons schudde een meneer glimlachend van ’nee‘, hij had namelijk op de buienradar gekeken en gezien dat er nog een bui in aantocht was.
Ergens tussen km 3 en km 4 was het dan zover. Inktzwarte lucht, donder en bliksem, heeel dichtbij, en hagel, heel veel hagel en een harde wind, die me bijna volledig het zicht nam. Ik oriënteerde me alleen nog aan G.’s schoenen, wellicht zo’n 20 minuten lang. Zonder te praten en zonder naar hem te kijken wist ik dat mijn begeleider dacht ‚ze gaat zo stoppen. Nog even en ze houdt het voor gezien‘. Maar ik hield vol.
Na een tijdje werd het droog, en weer een tijdje later kwam het zonnetje te voorschijn en werd het heerlijk loopweer. En toen begon dan ook eindelijk onze gezellige duurloop samen, onze weekendloop! En het was genieten!
Alleen het laatste stukkie deed pijn, maar dan echt pijn. Met een engelengeduld praatte mijn coach me de laatste 2 km naar de finish. Je kan het, ik weet dat je het kan! En wat was dat moment onbetaalbaar, nog een half rondje over de atletiekbaan, nog een piepklein sprintje en over de finishlijn in 02:24:32. Het is geen snelle tijd, maar het is mijn tijd. Ik heb er hard voor moeten vechten, maar ik heb hem gehaald, en de volgende mijlpaal is bereikt.
‚Je eerste halve marathon ga je nooit vergeten‘, schreef Tiny me, en ik weet dat hij gelijk heeft.

Léonie van den Haak @fabjerennt TRALALALALA *trots op jou*

Mijn bijzondere dank gaat uiteraard naar Günter en Jo, bedankt coaches!!!