De halve van Sluis

Gisteren was het weer tijd voor de Zwinstedenloop in het mooie stadje Sluis. De laatste keer dat ik er was, ging ik voor de 10 km en Günter voor de halve marathon. En ik weet nog dat ik toen dacht ‚als ik groot ben mag ik ook eens een halve marathon doen‘, terwijl ik bij de finish vol spanning op Günter stond te wachten.

Gisteren was het anders. Ik ging aan de start voor de halve marathon, samen met Jacqueline. Nou ja, samen. Laten we zeggen dat we samen in het startvak stonden, terwijl Günter aan de zijlijn stond, met mijn jas en mijn bagage en een flesje water en en en… vooral nerveus.
Jacqueline, een ervaren marathonloopster, was van plan om met een tijd van 5:20 op de kilometer te beginnen. Ik had van mijn coach duidelijke instructies om niet sneller dan 6:20 te beginnen en te proberen de gehele afstand van 21 kilometer in 6:30 te doen. Na een moment van stilte ter herdenking van de slachtoffers van het vreselijke busongeluk in Zwitserland, klonk het starschot. Met een kleine ronde door de stad voor de aanwezige supporters en toeristen begonnen we aan een mooi parcours. De eerste kilometers alsmaar rechtdoor langs het kanaal. Het zonnetje scheen uitbundig en ik was blij dat ik mijn jas bij G. had achtergelaten. Toen we de stad en de drukte achter ons hadden gelaten, keek ik voor het eerst op mijn Nike+ sportwatch (oh, wat ben ik er trots op:-)) en zag dat ik niet helemaal op schema lag. De eerste kilometer had ik in 5:30 gelopen, dat was niet de afspraak geweest en ik wist het. Vrij snel zat ik achter een groepje van 3 dames met 2 mannelijke hazen voorop, een beetje van het type Ronnie dus dacht ik onmiddellijk ‚hier zit ik goed‘. De twee heren in rood liepen constant een tempo van 6min/kilometer en ik kon erg makkelijk aansluiten en het groepje bijhouden. Altijd wetende dat ik niet goed bezig was, maar het ging zooo lekker, ik liep achter de mannen uit de wind en ik twijfelde er niet aan dat ik op die manier tot aan het triomfantelijke einde kon lopen. Want eigenwijs ben ik ook. Niet gedacht waarschijnlijk, maar ja hoor. De eerste drankpost kwam en het groepje stopte niet, dus deed ik dat ook maar niet want ik wou mijn ‚treintje‘ niet uit het oog verliezen. De eerste 10 km’s liep ik in 01:01. en vanaf km 11/12 werd de afstand tussen mij en ‚mijn hazen‘ steeds groter. Dapper in mijn eentje verder. Tussen km 14 en km 15 zag ik al in de verte Günter staan, bewapend met fototoestel, vrolijk zwaaiend liep ik langs hem, na de volgende bocht moest ik even wandelen, even iets drinken. Ik voelde me helemaal op. Ik herkende het parcours van de ooit gelopen 10km en wist dat het nog een heel eind was en een saai stukje ook. Vanaf km 17 wind tegen, dat kon er nog net bij. Terwijl ik zo’n beetje aan het instorten was, kwam weer een groepje van drie langs me. Weer een coach/haas met twee dames. Hij zag dat ik het moeilijk had en nodigde me uit om bij hun aan te haken. Vanaf dat moment volgde ik alleen nog zijn schoenen, op automatische piloot en wonderbaarlijk genoeg kreeg ik weer energie. En toen een van de twee dames even niet meer verder kon, liep ik het laatste stuk weer in mijn eentje, ik boog in het straatje waar ik de finish aan het einde kon zien en de spreker kon horen. De laatste kick, genieten opeens en nog twee lopers inhalen en Günter die stralend blij en juichend op me stond te wachten. Mijn Nike+ vermeldde iets van 02:17, het was 02:17:14, een verbetering van 7 minuten tegenover Spijkenisse.
Jacqueline liep een geweldige tijd van 01:50. Zij is klaar voor de marathon in Rotterdam. Anjolie Engels-Wisse werd 1e dame in 01:21. Proficiat!
Het was een fantastische dag, erg gezellig om dit alles samen met Jaqueline te beleven en te delen.
En dankzij Günter hebben we ook nog foto’s… Dankjewel, coach!!