De langste duurloop

Afgelopen zondag was het de halve van Sluis. Een bijzondere dag. Een stap verder in richting NY. Achteraf had ik geen problemen met mijn benen of wat dan ook, gelukkig. Maandag een klein herstelloopje, vrijdag 10 km, daartussen rust. De zondag, dat wil zeggen de zondagochtend, is mijn favoriete dag voor een lange duurloop, maar dan werkelijk gemoedelijk, een soort wellnessrun, met kleine ingebouwde stops om te drinken, te eten, te kijken, te fotograferen…

Vanochtend werd ik al vroeg wakker omdat ik me op dit wekelijkse ritueel verheugde. Buiten was het een en al mist. Geweldig, dacht ik, want als het een beetje fris is buiten dan loopt het zo lekker. Hup, loopspullen aan, voldoende water met een colagelletje en twee koekjes van Dextro met citroencakesmaak. Daar kom je een eind mee. Ik begon heel rustig met net iets onder de 7min/km en ik wist, net buiten de deur, opeens zeker dat ik vandaag mijn tot nu toe langste duurloop kon en wilde rennen. Er was geen twijfel mogelijk. Uiteraard hield dat in dat ik mijn radius moest vergroten. Zoiets maakt het altijd een beetje avontuurlijk, maar ondanks het feit dat mijn oriëntatie heel slecht is en ik geen geboren padvinder ben, ging het als vanzelf. Je hebt van die dagen. En zo rende en rende en rende ik totdat mijn Nike+ GPS aangaf dat ik de 25 km grens had bereikt, mijn langste duurloop tot nu toe, bestendig tussen de 7’05 en 7’07/km. Voor mij betekent dat weer een mijlpaal, weer een stap verder op weg naar de INGNYCmarathon en dat voelt heel erg fijn.