Krom en scheef

Natuurlijk zei mijn fysiotherapeut niet ‚je bent krom en scheef‘, dat is alleen maar mijn vertaling. Mijn fysiotherapeut noemde het Mediaal Tibiaal Stress Syndroom. Kijk, dat is nog eens wat. Je kunt er op Google alles over vinden.

In mijn geval begon het enkele weken geleden met kleine zeurende pijntjes aan de binnenkant van mijn onderbenen, vooral rechts, ergens tussen scheenbeen en kuit, maar ook rond mijn enkels en onder mijn voeten. Hoe langer de loopafstanden werden, hoe onaangenamer het werd. Dat is iets wat je beslist niet kunt gebruiken als je bezig bent met de voorbereidingen op je eerste marathon. Dus ging ik Anton Engels bellen. En dat was een goede beslissing. Hij zorgde ervoor dat ik nog dezelfde avond (!) bij een podoloog terecht kon. Ondertussen loop ik op andere hardloopschoenen (mijn geliefde Nike’s bleken voor mij niet geschikt te zijn), en ik draag iedere dag steunzooltjes, ook in mijn hardloopschoenen. Ik ben een aantal behandelingen verder, heb kennis gemaakt met dry-needling en speciale oefeningen, maar dat was pas het begin. Eerst moest ik oefenen om gewoon op mijn zooltjes te kunnen lopen, vervolgens de eerste keren 3 x 15 minuten hardlopen. En toen besefte ik hoe ver ik van huis was. Ik realiseerde me dat het niet een kwestie was van probleem herkennen – oplossing vinden – klaar. De eerste drie trainingen vielen tegen. Ik liep met tranen in mijn ogen. De schoenen voelden zwaar. Mijn enkels, mijn knieën, mijn heupen deden pijn. Ik voelde me terug bij af. Ondertussen gaat het beter, iets beter. Ik kan en mag weer langzaam opbouwen. En dat wordt tijd ook, nog 16 weken tot NY. Ik denk nog steeds dat ik het kan. Ik hoop nog steeds dat ik het kan. En ik wil het zo graag. Morgen ga ik voor een duurloop van 14 km, regen of geen regen, omdat ik een droom heb…