Gisteren was de tweede dag van onze Nederlandse zomer. Het kwik bereikte woeste hoogten, de pollen vlogen laag en in grote getallen. Gelukkig deed de airco in de trein het goed. Ik vond een zitplaats bij het raam. Na een half uurtje was ik vertrouwd met zowat alle ringtones en geluidjes van de diverse apparatuur in mijn coupè. Van het slome *tiktiktik* naar het salvoachtige *takketakketakke*, deuntjes van spelletjes in kinderhand. Een meisje roept in haar mobieltje: IK ZIT NU IN DE TREIN! Ze draagt een armband met bedeltjes die zeldzaam aangename geluiden produceren als ze haar hand beweegt, sussende geluiden.
Ondertussen vliegt buiten een zinderend landschap voorbij. Je kunt de hitte zien. Het land heeft water nodig, gigantische watersproeiers verrijzen zo hier en daar. De schapen kruipen bij mekaar aan het uiterste uiteinde van hun lapje grond, onder een heg met een streepje schaduw. De koeien, prachtige roomkleurige beesten, liggen met hun kroost midden op het veld, verdeeld in kleine groepjes. De kleintjes slapen. En dan, eindelijk, de skyline van Rotterdam. Ik vind ze mooi. Mij doet ze altijd een beetje aan New York denken. Waarschijnlijk was dat ook de bedoeling van de architecten.
Een heerlijke Latte Macchiato op een terrasje, onder mooie bomen, in hartje Rotterdam. Het voelt direct als een dag vakantie, ergens ver weg. Na de koffie een wandeling naar Boijmans van Beuningen, een beetje kunst snuiven en uitkijken naar de verfrissende koelte binnen het museum. Maar eerst een picknick in het museum cafe. Meergranenbrood met zalm en kappertjes. En rozenlimonade! Wat een feest!
Na kunst en cultuur een zoete witte wijn bij de Italiaan, weer op een terrasje. Kijken naar de oneindige diversiteit van mensen en kleuren in deze stad, waarin alles in beweging is, alles verandert, hele straten en pleinen open en bloot liggen.
Ik kom terug bij het station. De IC naar Vlissingen rijdt wegens diverse oorzaken niet. Ook hier weer diversiteit, meer dan nodig. Andere treinen delen hetzelfde noodlot, andere reizigers ook. De perrons staan barstensvol. Velen kopen een ijsje. Onder de overkapping van Rotterdam Centraal hoop je tevergeefs op een frisse windvlaag. De stem uit de intercom blijft maar dingen vermelden, blijft maar treinen noemen die vandaag niet rijden, vanwegen diverse oorzaken. Men hoopt op begrip. Volgens mij is de bij de stem behorende dame blij dat ze onzichtbaar is. De volgende trein komt dan wel weer, haast op tijd met slechts 10 minuten vertraging. Ondertussen heb ik een minizakje chips op, met veel zout. En wat ben ik dankbaar voor mijn vooraad aan ijsthee.
Uiteindelijk komt alles goed. De reis terug kan weer beginnen. Het was het allemaal waard, voor een zinderende zomerse dag in Rotterdam.
