Er wordt veel geschreven en gedacht en gezegd en gemijmerd over bezuinigingen. Ik dacht dat ik al zo’n beetje alles wat er daarover te zeggen viel gelezen had, totdat ik dit stukje las in onze locale krant.
Bezuiniging bibliotheek treft leden. Ach! Je verwacht het niet. Maar als je verder leest kom je de fijnheden te weten, namelijk dat de bezuinigingen in ons geval voornamelijk onze leden treffen. Zij worden dus de dupe van een… ja, van wat voor soort bibliotheek eigenlijk?
Volgens statenlid Paul Colijn van de ChristenUnie, zo lezen we verder, blijft de organisatie ‚qua omvang en personeel vooralsnog feitelijk gelijk‘. En hij komt dus tot de conclusie dat hier iets niet klopt, niet in balans is, onevenredig is. ‚Onevenredig‘ vind ik persoonlijk een mooi woord, net zoals de synoniemen ervan… ‚asymmetrisch‘ of ‚disproportioneel‘. Onevenredig straalt kracht uit, rechtvaardigheid, een moreel standpunt, normen en waarden. Kortom alles wat bij ChristenUnie past omdat het betamelijk is.
Ware het niet dat de analyse van meneer Colijn en dientengevolge ook zijn conclusies veraf staan van iedere realiteit. En dan komen we bij het punt waarop het voor mij als deel van het personeel pijnlijk en kwetsend en onevenredig wordt.
Feit is dat we als organisatie qua ruimte en omvang gaan krimpen. We gaan samenwonen met SCOOP, mede als antwoord en gevolg op de bezuinigingen. De gehele tweede verdieping gaat in de nasleep daarvan voor de bibliotheekfunctie van het gebouw wegvallen. En ook wat de personele gevolgen betreft heeft meneer Colijn het helaas mis. Collega’s die al vele jaren via een uitzendbureau in de bibliotheek werkzaam zijn, zijn de eersten die niet meer betaald kunnen worden. Vacatures die vrij worden omdat een collega na 25/30 jaar met welverdiende pensioen gaat, worden niet meer ingevuld. Medewerkers die best nog een tijdje hadden willen en kunnen werken worden bemoedigd om te overwegen dat toch eerder te doen… Ontslag is op veelvuldige manier mogelijk, ontslag kan direct en frontaal of op subtiele wijze. Werkomstandigheden en werkdruk kunnen in verband met bezuinigingen en reorganisaties zodanig veranderen en op scherp gezet worden dat mensen uit zichzelf ontslag nemen. Is dat socialer? Is dat minder pijnlijk? Is dat evenredig? Ik denk van niet.
Maar je hoort eigenlijk weinig klagen… niet zeuren, maar doorgaan! Ook met minder middelen en minder personeel de dienstverlening zo goed mogelijk in stand houden. De klant is en blijft koning!
En dan lees je zo’n artikel, en dan besluipt je een beetje het gevoel dat je je eigenlijk moet schamen. En je weet eigenlijk zeker dat dat niet zo is. De onzekerheid over de toekomst van bibliotheken is groot. Niemand weet hoe het op langere termijn verder gaat en wat we om uberhaupt te kunnen overleven nog aan veranderingen en aanpassingen moeten ondergaan. Niemand heeft DE oplossing. Alleen wat ik zeker weet is dat het ventileren en verspreiden van meningen zoals bovengenoemde contraproductief zijn, en voor de leden en voor de bibliotheek.