Onwennig

Ik ben onwennig met reorganisaties. Het is mijn eerste. Dan weet je nog niet zo goed wat je allemaal kunt verwachten, wat er wel of niet bij hoort, wat de regeltjes zijn. Maar je wilt natuurlijk je best doen, altijd.

Feit is dat de aankondiging van de reorganisatie schrijftelijk kwam. Op een vrijdag. Ik weet het nog alsof het gisteren was, ook al is het maanden geleden. Tussentijds was het soms zo stil dat ik dacht dat alles misschien een vergissing was geweest.

Vandaag is het weer vrijdag. De volgende brief arriveert. Dat kan geen toeval zijn. Vrijdag is de meest geschikte dag, zoveel is zeker. Ik zou het zo mooi nooit kunnen formuleren, daarom even een citaat:

Het in gang gezette reorganisatieproces verlangt een gedegen voorbereiding. In verband daarmee speelt de juistheid van personeelsgegevens van alle personeelsleden (…) een zeer belangrijke rol. Om ervoor te zorgen dat wij beschikken over de meest actuele en correcte gegevens van u hebben wij besloten een controle op de juistheid van persoonsgegevens uit te voeren.
(…)
Na verwerking van de mogelijke aanvullingen en/of wijzigingen kunnen wij dan zorgdragen voor een passende brief waarin wij uw uitgangspositie in het reorganisatieproces zo expliciet mogelijk kunnen aangeven.

Vroeger, dat herinner ik me nog, wist een hoofd personeelszaken nog wie iedereen was in het gebouw, kende zijn/haar functie, het aantal dienstjaren en zijn/haar voornaam… ja, vroeger werd je nog bij je voornaam genoemd. Kleinigheden. Maar dit soort kleinigheden blijven je bij. Natuurlijk is dat alles anders nu.

Mensen die zorg dragen voor een reorganisatie, over een fusie en over mijn toekomst, kunnen onmogelijk weten wie ik bent en wat ik doe. Waarom zouden zij ook. Dat doet er niet toe. Immers weten zij ook niet wat een bibliotheek doet, maar dat brengt me op een dwaalspoor.

Waar het wel om gaat is dat zij zorgen, voor een resultaat dan. En dat doen ze precies volgens het boekje. En dat is een boekje waar ik geen verstand van heb. Dus kennelijk is het nu de tijd om te controleren of de personeelsadministratie wel up to date is. Stel dat iemand stiekem van functie veranderd is of op eigen houtje voor een andere afdeling werkt of meer uren dan toegestaan. Sodom en Gomorra! Want je zou ze een heuglijke brief kunnen sturen dat hun werk niet meer bestaat en dat alles onterecht. Daar moet je niet aan denken.

Controle is altijd goed. Controle is belangrijk en houdt de wereld overzichtelijk. Controle geeft me een veilig gevoel. Daarom dacht ik, toen die brief vanmiddag kwam, onmiddellijk dat ik me naar de stad moest haasten om nieuwe pasfoto’s te laten maken. Gewoon voor de zekerheid. Gewoon om te laten zien wie ik ben en ook om ze de kans te geven me persoonlijk voor mijn medewerking te danken als ze me tegenkomen. Eigeninitiatief mensen, dat is het sleutelwoord!

En terwijl in verre landen pleinen bezet worden, omdat er revoluties onstaan, verzet, stakingen en wat voor erge dingen nog allemaal, zeg ik: ‚ Laten we vieren, twee dagen lang.‘

Ik denk dat er een dankbrief gaat komen, voor de medewerking.