Eigenlijk ben ik aan het einde van mijn verhaal begonnen en schrijf me nu langzaam naar het begin.
Je hebt maar weinig nodig om je eigen kleine wereld te doen kantelen. Ongeveer drie jaar geleden waren het piepkleine steentjes, kristallen klinkt mooier, waarvan ik niet wist dat ik ze in mijn binnenoor had, die me lieten wankelen en me dronken lieten voelen zonder ook maar èèn slok op te hebben.
Nu waren/zijn het opeens nekwervels die vast zitten en bloedvaten die bekneld raken. Duizelingen. Het overkomt je zomaar. Opeens zijn er beperkingen en deze bepalen hoe je leven eruitziet.
Dat geldt ook voor mijn rennen. Af en toe ga ik naar buiten om een rondje te hobbelen (dat mag van de osteopaat), een klein rondje maar en heel langzaam en niet ver van mijn huis. Maar nee, ik lig niet meer op schema en nee, van trainen kan momenteel geen sprake zijn. En nee, de halve marathon van Eindhoven a.s. zondag wordt niet mijn allereerste halve marathon die ik ga lopen. Feit. Dat was een bittere pil. Eventjes.
Ik doe rustig. Ik doe voorzichtig. Ik ga onthaasten. Een schema kan altijd worden veranderd, aangepast, bijgesteld. Evenwicht, daar gaat het om.
