In mijn tuin staat een witte en een rode pioenroos, bij mekaar. De rode is altijd eerst, kan niet wachten. Blijkbaar uit het niets ontstaan prachtige bloemen, groot als kattenkoppen, verleidelijk geurend, haast te zwaar voor de bloemstelen die ze moeten dragen. De witte volgt iets later, zij wil hogerop, haar stelen zijn langer en sierlijker, de bloemen net iets kleiner. Ieder jaar kijk ik er gefascineerd naar.
Na een korte zomer van ongeveer drie dagen en veel regen is alle pracht alweer bijna over. Mijn pioenrozen verkeren in verschillende stadia van vervallen en vergaan… een beetje zoals Venetië. Gisteravond ontdekte ik voor het eerst de schoonheid van hun vergane glorie.
Ah, pioenrozen, ook mijn favorieten in de tuin (in elk stadium); ze bloeien altijd als ik jarig ben en ik krijg nog altijd een bos pioenrozen extra uit de tuin van mijn ouders voor mijn verjaardag. Prachtig!
Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag, Monique! Ik was 23 juni jarig, dus ook ik val met mijn neus in de pioenrozen tijd. En ik verbind er ook mooie en nostalgische herinneringen aan. Toen ik nog kind was, ging ik regelmatig op visite bij twee oude groottantes. Ze leefden op een kleine boerderij, samen met katten, kippen, ganzen, konijnen. Voor mij was het het paradijs. Achter hun huis, waar het erf licht afliep tot aan een beekje, stond een gigantische struik van pioenrozen. En ik mocht altijd een bos meenemen op weg naar huis.
Sie haben etwas Nostalgisches….auch bei mir knüpfen sich so viele Kindheitserinnerungen an die prächtigen, großen roten Blüten…in allen Stadien!
Wie wir hier eingezogen sind, war eine der ersten Pflanzen, die wir neu gepflanzt haben eine Pfingstrose – das Bild war rot, aber sie ist weiß. Deshalb bekommt sie im Herbst noch eine (diesmal hoffentlich wirklich!) rote Schwester!
Dann bin ich gespannt auf ein Foto von deinen Pfingstrosen, nächstes Mal. Ich drücke dir die Daumen, dass ihr im Herbst eine echte rote erwischt.