Verder gaan

Twee dagen geleden las ik een mooie blogpost van Peter de Kock over ‚misplaatste loyaliteit‘, een stukje dat heel herkenbaar voor me was en nu al twee dagen in mijn hoofd rondspookt.
Peter beschrijft open en vanuit zijn gevoel het proces van veranderen en groeien. Je bent niet dezelfde die je jaren geleden was, en je blijft ook niet dezelfde die je vandaag bent of die je je vandaag voelt. Als er geen ingrijpende dingen in je leven gebeuren is het een geleidelijk, stil, kalm verlopend proces, maar desalniettemin gebeurt het… Je wordt je er ineens van bewust als je merkt dat je werk, mensen waar je mee omgaat, de kleren die je draagt, dingen die je als vanzelfsprekend doet en denkt je opeens niet meer passen. Je hebt een fase afgesloten, je bent gegroeit, je wilt en je moet verder. Naast een bevrijdend gevoel is er haast altijd ook een gevoel van onzekerheid. Het is pijnlijk om afscheid te nemen van een vertrouwde situatie. En pijnlijk zijn vaak ook de reacties uit je omgeving. ‚Je bent op de vlucht… je bent ondankbaar… je kiest het onzekere voor het zekere… ‚ De mechanismen van afweer en sociale controle zijn talrijk. En dan nog, als het jouw tijd is om verder te gaan moet je alleen op jezelf en in jezelf vertrouwen. Wie jou kent en wie werkelijk om je geeft zou zeggen ‚je moet doen wat je moet doen‘.