Als je aan reizen met de trein denkt en de mogelijke vertragingen, het wachten op ijskoude perrons waar je altijd in de tocht staat en het risico van bladeren op de rails even achterwege laat, dan heeft het reizen met de trein ontegenzeggelijk een eigen charme, vind ik. Als ik met de trein reis dan reis ik niet te snel en niet te langzaam, dan voel ik me niet aangespannen zoals vaak tijdens het autorijden, en hoef ik bij aankomst niet te wachten totdat mijn ziel er ook gearriveerd is zoals ik dat voel na een reis in een vliegtuig. Nee, treinreizen betekent voor mij precies het goede tempo, het goede ritme. En vooral nu, in de herfst, zijn de plaatjes die je buiten voorbij ziet komen adembenemend.
Zo zat ik kortgeleden volop te genieten, van alles wat ik met mijn zintuigen opnam, tussen scholieren op weg naar hun ‚werk‘, tussen oma’s die druk in de weer waren met hun kleinkinderen, tussen volwassenen en bijna volwassenen. Zelfs van het gemurmel van al deze stemmen kon ik genieten. Vlak voordat ik mijn bestemming bereikt had, liet een conducteur zich zien, geen gewone, meer een soort toezichthouder, een stevig en machtsbelust mannetje. Hij schreed door de coupe, keek hautain op zijn onderdanen neer en verkondigde ‚U mag hier niet praten en niet bellen. Dit is een stiltecoupe!‘ Toen waren we weer alleen en even was het doodstil. Mensen oud en jong keken verbijsterd naar elkaar, begonnen langzaamaan eerst te fluisteren, dan te praten, weer iets later grappen te maken en te lachen. Alles was terug bij normaal. Toch bleef, tenminste bij mij, een soort irritatie gemengd met onbegrip en sprakeloosheid over. Toen ik uren later weer op weg naar huis was, wist ik dat ik een les had geleerd, dat ik zomaar een gratis crash cursus had gekregen die ik heel makkelijk kon toepassen op mijn werk, het omgaan met mensen en op de bibliotheek van de toekomst. Wordt vervolgd.
(P.S. Foto gejat bij Frans)