Haarlem heeft zoveel, het past niet alles in een blog.
Daarom eerst de bieb. Uiteraard.
Na het laatste communicatieplein in de OBA was er geen houden meer aan. Ik moest en zou eens een dag op bezoek gaan bij Henriette. Gisteren was het zo ver. Esther haakte aan, Annie ook.
Vijf voor tien in Haarlem. Tablet Café in de bieb, het is druk, een aantal bezoekers staat voor de magische deuren te wachten. Nog even. Ondertussen geniet ik van het binnenplein, de sfeer, het zonlicht.
We beginnen met een koffie op het dakterras (voor medewerkers), het café zit al helemaal vol. De eerste, mij onbekende collega, die ik tegenkom zegt: Ha, uit Middelburg, beroemde mensen daarzo. Edwin Mijnsbergen. Altijd weer Edwin. Mooi.
Voor het eerst na 5 jaren op twitter, Annie in het echt. Esther en Henriette heb ik een keer eerder ontmoet. Toch voelt het als de jaarlijkse reünie. We hebben geen inleiding nodig, we beginnen middenin de verhalen, onze verhalen. Hartverwarmend, raak, bemoedigend, alsof ik aan een onzichtbare oplader aangesloten ben.
Dan een rondleiding. Henriette neemt er de tijd voor. Overal hoort een verhaal bij en Henriette kent ze allemaal. Misschien is het de combinatie van oud en nieuw, de enorme ruimte, een soort ‚minimalisme in wit‘, het heeft iets rustgevends. Een sfeervol café met buitenterras, krakende houten vloeren en trappen, oude zalen met een lange geschiedenis, een studie- en stilteruimte op zolder, een (grotendeels) voor publiek toegankelijk magazijn (!).
Lunch op de Botermarkt. Het is markt, de zon schijnt, de terrasjes zitten vol. Wij vinden een plek met uitzicht op de Pluktuin. Een volmaakte dag! Wat is Haarlem mooi.
Pluk de dag. Dat hebben we gedaan. En als we het nu toch hebben over wie zich Bibliothecaris van het Jaar mag noemen, dan kan ik alleen maar zeggen, dat ik in Haarlem zomaar drie mocht ontmoeten.
