De dag is perfect, de plek is perfect. Op het terras van MingleMush hebben we opnieuw afgesproken met Tamar van Moolenbroek van het JBN (Jonge Bibliothecarissen Netwerk). Om ons heen zon en wind, Mondriaan, een mooie fontein en Den Haag CS. Alles stroomt, alles is in beweging, niets is blijvend.
Sinds stagedag 13, het gesprek met Lonneke en David van Cubiss over de nieuwe opleiding ‚Community Librarian‘ en de toekomstvisie van David Lankes, is er alweer veel gebeurd. Erik praat ons bij, over zijn inzet om vorm en inhoud te geven aan de Lankes zomerschool voor bibliotheekpioniers 2018 in de VS, over gesprekken met bestuurders, logistieke verkenningen wat het aantal deelnemende bibliotheken en bibliotheekmedewerkers betreft (denkt u bij voorbeeld aan 5 teams van 2 personen, zou dat haalbaar zijn?), onderzoek naar subsidiemogelijkheden en fondsen.
En dan treedt de kracht van het verhaal in werking, begint de positieve energie te stromen. Pas later besef ik dat een sterk verhaal precies dat met mensen doet. We weven het web van onze gezamenlijke droom verder en weidser en kleurrijker. Want alleen al het feit dat we aan iets groots meewerken, meedenken, meebouwen, geeft ons het gevoel dat we groeien. In een sfeer waarin alles gedacht en gezegd mag worden, waar niets te gek is omdat alles kan, komen we via Community Librarian en zomerschool bij een vraag die niet nieuw is maar nog steeds niet beantwoord: Hoe maken we het bibliotheekvak aantrekkelijk voor nieuwe mensen, nieuwe collega’s? Hoe zorgen we ervoor dat er doorstroom mogelijk is, dat doorgroeien bemoedigd, ondersteund en gefaciliteerd wordt? Dat er een van de organisaties uit het eigen veld (VOB, FOBID, OCW, vult u zelf maar in) opstaat en zegt: Wij tekenen verantwoordelijk voor een opleiding die aan de nieuwe eisen van een snel veranderende wereld voldoet, een opleiding die meegroeit met de diversiteit in samenleving, technologie, digitale diensten, een opleiding die een onafhankelijke informatievoorziening door en vanuit bibliotheken mogelijk maakt. Een vakopleiding, omdat bibliothecaris zijn een vak is. We dromen nog even verder en zien kans voor detacheringsteams (met een vast contract welteverstaan) van professionals die flexibel en op projectbasis ‚uitleenbaar‘ zijn, een poule aan specialisten waar iedere bibliotheekorganisatie voor zich het beste uit kan halen. Hybride, dynamisch, mobiel. Geen versplintering meer, geen concurrentie meer tussen de verschillende onderdelen van hetzelfde organisme.
Dus, gewoon dagdromen, en dat mag?
Ja, absoluut en onvoorwaardelijk ja!
Neil Gaiman kan het veel mooier onder woorden brengen dan ik:
‚We all – adults and children, writers and readers – have an obligation to daydream. We have an obligation to imagine. It is easy to pretend that nobody can change anything, that we are in a world in which society is huge and the individual is less than nothing: an atom in a wall, a grain of rice in a rice field. But the truth is, individuals change their world over and over, individuals make the future, and they do it by imagining that things can be different.‘
(De volledige tekst, zeer de moeite trouwens, leest u hier.)
Ik hoop dat we binnenkort samen met Iris de Graaf en Aad van Tongeren onze ‚dagdroomsessie‘ bij OCW kunnen voortzetten, en wie weet komen we daar tot de conclusie dat onze dromen zo verschillend niet zijn.
