Hij heeft altijd tijd. Nooit heeft hij haast. Nooit is hij druk druk druk. Nooit in een slecht humeur. Als je hulp nodig hebt, staat hij voor je klaar. Niets is teveel, alles kan, vanzelfsprekend.
De hele maand december frutselt en knutselt hij met en voor zijn kleinkinderen voor een uniek een onvergetelijk kerstfeest. De stoere jongens zijn buiten, de meiden binnenshuis bezig. Er wordt een kerstkamer aangebouwd, een klein dorp op een helling bedekt met sneeuw en lichtjes, overal lichtjes, binnen en buiten.
En dan, vlak voor de feestdagen nog meer lichtjes, maar deze keer geen vrolijke, vroeg in de ochtend de lichtjes van een ambulance. En zijn eerste gedachte ’nu heb ik alles verpest, verpest voor iedereen.‘
De artsen zeggen dat het lang gaat duren. De artsen zeggen dat ze geen weken bedoelen maar maanden. Hij moet alles opnieuw leren. En onder tranen begint hij te knokken, te knokken en te vechten, want dat heeft hij altijd gedaan. Volgend jaar wil hij alles over kunnen doen, mooier nog dan dit jaar.
Hij is een Rotterdamse jongen, hij is een held. En hij woont hiernaast.
Wat een mooi eerbetoon! Prachtig geschreven. Ik zat zomaar wat meer te ‚bladeren‘ door je posts dus ook meteen felicitaties met je eerste halve marathon! En… het gedicht van Vasalis kende ik niet. Ik realiseerde me pas aan het einde dat het niet van jouzelf is…dat ik had je wel helemaal zomaar toegedicht want geloof wel dat je dat kunt ;))
Ze zijn dun gezaaid, de echte helden. En dat jij er dan zo eentje naast je hebt wonen is bijzonder. Hopelijk komt hij er weer helemaal bovenop!