Polderfeest in Wilhelminadorp

De biblioservicebus is bekend in Wilhelminadorp. We komen er iedere woensdag, van 13.00 tot 14.00. Met zo’n bus van 16 meter lengte is het niet altijd makkelijk om ergens te komen. Maar we waren er, ook deze keer, op tijd en op onze aangewezen plek tussen de kraampjes toen het polderfeest in Wilhelminadorp begon.

Voor mij was het het derde zomerevenement voor dit seizoen en gelijktijdig de afsluiting van de reeks van 2013. Ieder feest is anders, ieder feest is speciaal.

De dag begon regenachtig, maar vanaf het moment dat het aan het begin van de middag opklaarde bleef het droog en was het een en al gezelligheid. Mooie handgemaakte producten werden te koop aangeboden. Niet van de wegwerpspullen, maar goede, degelijke dingen. Ook voor goede doelen, ook tweedehands. Er was lekker eten en bier uit Goes. Veel ruimte en gelegenheid voor kinderen om te spelen. En, oh ja, de kinderen wisten nog hoe dat moest, buitenspelen. Er was een roofvogelshow en een orchideeën tentoonstelling. En er werd gedanst, en de line dancers deden het goed.

Ik hoop dat we er volgend jaar weer bij zijn.

Het filmrolletje is vol

Twee weken vakantie vliegen voorbij. En toch duurt het ook best wel lang. In ieder geval is het aantal foto’s haast niet meer te overzien. Ik neem maar gewoon een duik in mijn ’schatkist‘.

Vinden is niet belangrijk

‚Vinden is niet belangrijk,‘ zei zijn vader zacht.
‚Nee.‘
‚Zoeken is belangrijk. Ieder moment dat je zoekt.‘
‚Ja.‘
Ze lieten de droge vliegen langzaam met de stroom meedrijven.
‚Stilte is belangrijk.‘

(uit: Matthew Condon, De Forellenopera, New Amsterdam Uitgevers, 2011, blz. 279)

Vakantiegevoel

Een dag op Tholen – Braderie St. Annaland

Het duurt even voordat je er bent. Ik moet bekennen dat het al lang geleden was dat ik voor het laatst het eiland Tholen bezocht. Oh, en wat heb ik genoten van de reis over de Oesterdam, een streepje weg met aan weerskanten water, de trage windmolens, het stille natuurgebied, stukken met aan je linkerhand (als je op de heenreis bent) goudgeel duingras dat haast aan de roomwitte wolkjes kan tippen. Land en hemel vloeien in elkaar. Een wijds landschap, een soort van geruststelling, berusting voor je ogen, opeens verlost van een overmaat aan prikkels. Water en land. Land en water. En af en toe koeien.

Op weg naar St. Annaland. Weer een dag met de bus. Weer een dag midden in het leven, dicht bij de mensen.

Frits Weeda, fotograaf

Kortgeleden zag ik bij de Avro een indrukwekkende documentaire over Mike Disfarmer, ‚Portret van Amerika‘. Werkelijk adembenemend. Het deed me direct denken aan het werk van Diane Arbus en de biografie ‚De droom van een schipbreuk‘ die ik van haar heb gelezen.

Na slechts 1 tweet over mijn fascinatie voor Disfarmer, maakte Gerhard Kornelis, visueel journalist, me op iemand anders attent, namelijk op Frits Weeda. Hij stuurde me een link met de opmerking ‚dicht bij huis‘. Ik bewaarde zijn link, natuurlijk.

Op een rustig moment ging ik dan op zoek naar dat boek waar Gerhard het over had, ‚In de schaduw van de welvaart‘. En wat bleek, we hadden hem, hij stond in de bieb. En nu heb ik ze dus thuis, de zwart-witfoto’s van Frits Weeda, een Amsterdamse fotograaf, foto’s die in het Gemeentearchief Amsterdam vanaf 28 januari t/m 20 maart 2005 te zien waren.

Ik sla het boek open en ben in de ban van deze foto’s die Weeda tussen zijn 21ste en 28ste in het Amsterdam van 1956 – 1965 nam.

Bij wijze van nawoord geeft Rik Suermondt aanvulling aan de foto’s :

‚Met zijn reportages over de ’schaduwzijde van de welvaart‘ liep Frits Weeda volledig uit de pas met de tijdgeest, die eenzijdig op modernisering was gericht.‘

Ik stel me voor dat ik nu met een camera rondloop, op zoek naar onze moderne ’schaduwzijde van de welvaart‘, die van 2013.

Ik hoefde niet ver van huis te gaan, denk ik zo.

De foto’s van Frits Weeda ga ik nog even bestuderen en koesteren, ik laat ze hun verhaal aan me vertellen, een verhaal dat nog steeds actueel is.

(bron: Frits Weeda, In de schaduw van de welvaart, Uitgeverij De Verbeelding, Amsterdam 2005)