Author Archives: fabje
Verder gebeurde er niets
Vandaag was de eerste dag van een korte vakantie. De katten konden vanochtend en vanavond bij zomerse temperaturen de tuin onzeker maken. Ze vinden het nu al de beste vakantie EVER.
En na een lang gesprek aan het eind van de dag zei een mevrouw die ik zeer waardeer tegen mij: ‚Wij zijn van een andere planeet.‘ Dat voelde zeldzaam warm en goed, bijna als een voorrecht.
En verder gebeurde er eigenlijk niets, en dat was net genoeg.
Vandaag
Vandaag was het zo’n dag
en ook een beetje zo
en zo ook
en aan het einde… aan het einde was mijn dag zo
en het was mooi.
Dankjewel, dag!
P.S. Het was een bibliobusdag.
Chaostheorie
Vandaag vertoefde ik een hele lange vrije zonnige dag in mijn comfort zone, en dan wel middenin, in het oog van zeg maar. En terwijl ik vanochtend nog over een klein blogstukje over een groot vraagstuk zat te denken, namelijk het wel of niet moeten verlaten van mijn comfort zone, kon dit vraagstuk in de loop van de dag alleen maar verliezen van andere dingen die, tenminste voor vandaag, mijn aandacht af konden leiden, zoals deze bij voorbeeld:
Je zou het simpelweg onkruid kunnen noemen, wanorde, pure chaos, het begin van het einde van alle beschaving, althans wat een keurig netjes bijgehouden tuin betreft. Of je ziet het als een klein wonder, adembenemend in zijn schoonheid. Een klein stukje chaos van de natuur dat zich gelukkig niet laat beheersen. Door wie dan ook. Door wat dan ook.
P.S. Dat stukje over ‚Je moet eens je comfort zone verlaten‘ verschijnt binnenkort. Waarschijnlijk.
Papaver
Boekendingen
Gisteren vond ik in een oud boek een oude boekenlegger. Zo gaat dat. Lezers laten graag persoonlijke dingen in boeken achter. Brieven, wenskaarten, foto’s, kwitanties van etentjes, hotelkamers, vakanties, een plattegrond van een stad, een ticket van een treinreis, bonnetjes. Dingen die weer een eigen verhaal vertellen. En boekenleggers. Ik verzamel ze zelf ook, mooie boekenleggers, maar deze van Van Houten had ik nog nooit eerder gezien. Hij is dan ook veel meer dan een boekenlegger.
Echte Rotterdammers…
We waren van plan gezellig een kopje koffie te gaan drinken in Leeszaal West, even bijpraten, boeken brengen, dit soort dingen.
En toen waren er Irene, Kristina en Rob, en alles verliep anders dan gepland. Irene, Kristina en Rob werken voor het Museum Rotterdam, en ze werken aan een geweldig project, een project voor Rotterdammers en voor Rotterdam. Het heet dan ook gewoon: Echte Rotterdammers…
Nou ja, gewoon…
Eigenlijk is het helemaal niet gewoon dat je museum mensen in het wild ziet, toch? En dat ze op buitengewoon vriendelijke en belangstellende manier andere mensen buiten hun museum benaderen om erachter te komen wat deze zo vinden en denken over Rotterdammers. En wij, als niet-Rotterdammers werden hartelijk uitgenodigd om mee te doen. Met veel aandacht werd naar onze verhalen geluisterd, naar onze persoonlijke geschiedenis met de stad en met echte Rotterdammers.
En terwijl Irene het gesprek voerde, ging Rob via zijn computer op zoek naar voorwerpen die in het Museum Rotterdam bewaard werden en die direct te maken hadden met de verhalen die wij vertelden. Het was verbijsterend en ook mooi om te zien hoeveel overeenkomsten er al na een klein kwartiertje te voorschijn kwamen, hoe confuus en onvoorbereid ons verhaal ook was.
Ook wij mochten uiteindelijk invulling geven aan: Echte Rotterdammers…
Günter koos voor de stelling ‚…lopen de Marathon‘
Ikzelf ging spontaan voor ‚…zijn onverwoestbaar‘
Als cadeautje konden we een voorwerp uit het bezit van het museum kiezen dat we mee mochten nemen, als kleurenprint wel te verstaan. Kristina had foto’s en printjes in no time klaar.
En terwijl Irene, Kristina en Rob nog even bezig zijn met hun project dat vanaf 12 oktober in een tentoonstelling te bewonderen is, hebben wij nog een middag genoten van een altijd verrassende stad die zich aan ons vreemdelingen opnieuw van haar mooiste kant presenteerde.
Met veel nieuwe indrukken zijn we terug in Zeeland. Vooral ook onder de indruk van een kleine groep mensen die met hart en ziel aan een project werken dat gewone mensen de kans geeft om inhoud te geven aan hun museum en aan hun geschiedenis, door hun gewone verhalen te vertellen.
Postkaart uit Turkije
Vandaag kwam er post. Echte post, geen reclamefolders. Een postkaart uit Turkije. Van een oude vriendin van mij, die ik al jaren niet meer heb gezien. Van 30.01.1995 tot 24.03.1995 hebben we samen gewerkt. Ik mocht toen stage lopen waar zij werkte, in Zwitserland, aan het meer van Zürich. We waren net zusjes. Mijn grootmoeder kon ons later op de foto’s niet van mekaar onderscheiden.
En nu een kaart, opeens. En het voelt direct weer vertrouwd. Ze is samen met een vriendin op vakantie in Turkije, en ze had mijn adres nog bewaard. Als ze terug is in Zwitserland bellen we eens en praten we bij, over 18 voorbije jaren.
Tuin vondsten
op een grijze en regenachtige dag in mei, met af en toe wat zon.
De merel en de kaas
Er was eens een merel…
die vond een stukje kaas.
