Ik hou van zeepjes. Een collega-vriendin van mij weet dat gelukkig en niet geheel toevallig. Daarom neemt ze ieder jaar als ze met hun camper op hun vaste plek in het zuiden van Frankrijk staan zeepjes voor me mee. Ieder jaar krijg ik ze als kado voor mijn verjaardag overhandigd. En ieder jaar word ik er zo blij van, van de kleuren en geuren en de lieve geste. En dan zijn er nog de namen: Lavande, Menthe, Pastis, Agrumes, Fleur d’Oranger, Cannelle Orange, Chevrefeuille… aaaah, wat een verademing en wat een luxe na al dat Dove. Een stukje vakantie, zon, Zuid-Frankrijk. En het weten dat er iemand aan me dacht. Dit jaar ben ik begonnen met de ‚rode vruchten‘ omdat ik de kleur zo onweerstaanbaar vond. Heerlijke frambozengeur op mijn huid.
Dank je, lieve vriendin.

Katten houden van beweging, van aktiviteiten, van work outs…

Niet dat ze dat zo zouden noemen natuurlijk. Ze hebben geen trainer nodig, geen boeken, geen gezondheitsadviezen, geen handleiding, geen sportschool. Ze doen waar ze zin in hebben wanneer ze daar zin in hebben, en dat doen ze met overgave.

Mensen doen met bijna alles moeilijk, katten doen gewoon.

Vanmiddag vroeg ik aan Kruimel of ze voor mij eens voor wilde doen hoe zij haar lichaam oefent zonder iets te forceren en met veel genot. ‚O.k.‘ zei ze. ‚Maar ik doe het maar één keer, dus let goed op.‘

Stap 1: Je gaat op zoek naar een geschikt object. Als beginner kun je het best voor iets gaan wat niet beweegt, dat komt later wel in een cursus voor gevorderden.

Stap 2: Als je een keuze hebt gemaakt, ga je voor jezelf een doel formuleren. En dan komt het meest belangrijke… focus!

Stap 3: Als je het goed wilt doen, als je succes wilt boeken en resultaten wilt zien, moet je je oefeningen met hart en ziel doen, met overgave en doorzettingsvermogen…

Stap 4: De ware meester onderscheidt zich van zijn leerling door door te gaan ook al fluistert een klein stemmetje in je oor ‚zo is het wel genoeg geweest. Nu ben ik moe en uitgeput.‘ Op dat moment gaat je geest het van je lichaam overnemen… en ga je jezelf overwinnen.

(all rights reserved by Kruimel.nl)

Af en toe zeg ik tegen een collega op mijn werk:’Eigenlijk ben ik erg ongezellig.‘ Het antwoord is dan meestal een milde glimlach die vrij vertaald betekent ‚ach, dat valt volgens mij best mee.‘
Mensen die mij beter kennen weten wel beter. Vandaag was het Qday oftewel Queens day oftewel Koninginnendag. Zo’n dag vind ik ontzettend leuk vooropgezet ik er niet bij hoef te zijn. Mijn dag was een hele rustige, stille, warme, luie dag. Beginnend met een rondje hardlopen direct na het wakker worden, wat vandaag ongeveer samenviel met het middaguur. Haast niemand te bekennen op de paden en wegen behalve overstekende eendjes die ik mijn excuses aanbod voor het verstoren van hun rust. En opeens een haas, een prachtige haas zoals ik ze uit oude kinderboeken kende. Het was warmer dan ik had verwacht, mijn flesje water was snel op, het was echt een beetje afzien en doorbijten vandaag omdat ik hardlopend niet zo goed tegen warmte kan, anders trouwens ook niet, maar het was zo veel beter en aangenamer dan… ach laat maar.
Terug thuis een heerlijke cappuccino, een verfrissende douche en vervolgens met de katten in de tuin. Het eerste oranje bloemetje was er just in time bij. Ik houd van mijn koninginnendagen.

Een sering in bloei

verliefde vlinders

tulpenballerina’s

en een hangmat voor tuinelfjes

Louise zag dat het goed was

De pioenrozen en de vijgenboom moeten we goed in de gaten houden. Daar gaat de komende dagen veel aan gebeuren…

Lieve G. en F.

Vandaag zijn we eindelijk nog eens naar Gent geweest. Het was alweer veel te lang geleden. We begonnen zoals altijd in het mooiste café ter plekke en gelijktijdig kunstencentrum Vooruit. Na de lange reis vanuit Zeeland waren we allebei toe aan een lekker koffietje en een laat ontbijt. Het was vijf voor half twaalf, en het was nog opvallend stil en leeg in het café. Snel hadden we door dat we ons nog even in geduld moesten oefenen, de keuken ging om half twaalf open. Even later stroomden de studenten binnen en werd het behoorlijk druk. Om je eten te kunnen bestellen moest je in de rij gaan staan. En wat was het weer genieten van de overheerlijke broodjes met salade, van een zalige koffie, van de sfeer die eigenlijk niet te beschrijven is… en dat alles met op de achtergrond muziek van Billie Holiday. Heel even dacht ik terug aan die tijd dat ikzelf studente was en samen met mijn beste vriendin bij café ‚Böhnchen‘ in Keulen zat. We hadden toen nog geen aaiphones, geen netbooks, laptops wat dan ook, we zaten gewoon lekker met elkaar te praten met twee reuzachtige Latte macchiato op tafel.
Vandaag was het geen dag om buiten te zitten, geen terrasje dus, geen Prosecco in het zonnetje, maar een bezoek aan het Stadsmuseum en slenteren door de straten van Gent. Phulkari was dicht, helaas, juist op dinsdag, maar ik was er toch even en heb de mooie dingen in de etalage bewonderd.

Dat wou ik jullie gewoon even vertellen. En ik weet dat jullie het lezen, aan het andere einde van de wereld.

Mijn betere helft leest alles wat ik op mijn blog zet als eerste. En altijd zegt hij ‚mooi‘. Dat is voor mij goed genoeg om op ‚publiceren‘ te klikken.

Kort geleden zei hij nog iets anders, ‚je bent een vrouw met cojones‘. Cojones is een mooi woord, het is Spaans en betekent ‚ballen‘. Wie mijn blog een beetje volgt zal geen moeite hebben om het stukje terug te vinden dat aan de beste eega van allen dit zeldzame compliment kon ontlokken.

Ik kreeg er een tik op mijn vingers voor, oké een tikje maar, maar niettemin een tik. Het verbaasde me niet werkelijk en eigenlijk toch wel. Wat me evenzeer verbaast is het aantal stiekeme meelezers die liever anoniem blijven, die wellicht zelf ook niet zo veel vinden en hebben aan social media, behalve dan veel argwaan, die in ieder geval zo schijnt veel tijd vrij kunnen maken om bij anderen regelmatig steekproeven uit te voeren en er melding van te maken. Het geeft me trouwens een goed gevoel dat mijn schrijfselen op mijn persoonlijke blog belangrijk genoeg worden geacht om er af en toe eens beter naar te kijken. Te veel eer.

Het makkelijkste zou nu wezen om er het zwijgen toe de doen, om het er alleen nog over ontzettend leuke of ontroerende dingen te hebben of er maar een fotoblogje van te maken. Niets tegen mooie foto’s, ik houd ervan en deel ze regelmatig. En ik kan niet ontkennen dat ik er even over na heb gedacht. Helaas of gelukkig ben ik ondertussen te oud voor opvoedingsmaatregelen en niet meer zo gevoelig voor tikjes. Nee, ik ga niet in een hoekje staan, ik ga me niet excuseren, en ik ga ook niet 100 keer in mijn schrift zetten ‚ik zal me niet meer bemoeien met…‘ Sorry. Ik zal ook in toekomst blijven denken en zeggen wat ik vind… open en eerlijk en niet anoniem.

Dus dat is het goede nieuws voor mijn ’schaduwlezers‘. Het slechte nieuws is, de aandacht en belangstelling voor dit soort boodschappers is maar van korte duur. Zij oogsten nooit respect of waardering en worden zelfs door hen die de informaties mondjesmaat geserveerd krijgen, zielig en walgelijk gevonden. Arme zielen. Wat een lot. En geen ruggengraat ook.

Wat is het dan toch heerlijk om van je partner te horen ‚je bent een vrouw met cojones‘ en ’s ochtends in de spiegel te kunnen kijken en jezelf nog te herkennen, zonder schaamte en oprecht. En daar gaat het om.

Zoals altijd ga ik nu mijn beschouwingen, die zoals altijd heel algemeen zijn, voorleggen aan mijn criticus en recensent. kijken wat ‚ie zegt.

P.S. Goedgekeurd!!