Vandaag had ik een afspraak en niet zomaar een afspraak… Enkele maanden geleden, ik denk dat het even na de grote vakantie was, las ik op de site van Selma Noort dat ze zich in een winkeltje in Leiden ging vestigen om een ruimte te hebben voor een permanente tentoonstelling van haar schilderijen, want ze schrijft niet alleen kinderboeken…
Vandaag hadden we in haar winkeltje afgesproken en voila, hier is die dus:

Selma had vandaag de herfstetalage ingericht, uiteraard bekroond met een mooi herfstschilderij en als je goed kijkt zie je op de voorgrond ook al een kleine vilten sinterklaas.

Het was een warme ontvangst. Ik mocht kennis maken met een hartelijke en open kunstenares en schrijfster die gepassioneerd en kritisch over het schrijverschap kon vertellen, ook nog na een drukke kinderboekenweek met een volle agenda. Een vrouw met een sprankelende gedrevenheid en een hoofd vol van ideeenkronkels. Naast een nieuw voorleesboek werkt ze aan plannen voor een voorleesworkshop voor ouderen… ik vind het een geniaal plan en kan alleen maar hopen een workshop van haar ook hier bij ons in het mooie Zeeland wordt gehouden.

De ontmoeting met Selma Noort was voor mij bijzonder en onvergetelijk. Dank je, Selma!

Vandaag was het feest op het Abdijplein ter Middelburg. Het Zeeuws Museum vierde zijn 50e verjaardag. Ze hadden prachtweer besteld en overheerlijke taart voor hun supervolgers. Er viel van alles te beleven, binnen en buiten het museum. Er stond een platenbus waar je of gezellig kon zitten of kon dansen. Je kon taarten versieren of gewoon opeten. Vanaf 14.00 was er door Claudia een tweetup georganisseerd. Een weblogloop langs de Zeeuwse kust had ik al eens meegemaakt, een museumtweetup nog nooit eerder… best spannend als je mensen voor het eerst in het echt ontmoet die je tot dan alleen van twitter kende. Sommige herken je onmiddellijk op basis van hun ava, weer andere blijk je allang te kennen, maar je wist niet dat zij het waren achter een bepaald account. Vandaag zag ik er een heleboel mensen rondwandelen en genieten die ik ook regelmatig in mijn TL zie, en dat gaf het feestje toch een heel bijzondere karakter. Ik heb ervan genoten. Een glaasje prosecco leek mij een gepaste afronding van deze geslaagde tweetup. De vriendelijke dame van het museumcafe vond dat ook, glimlachend zei ze tegen mij:‘ Ja, twitteraars houden wel van een borrel‘ waarop ik zei:‘ Dat is zeker waar, en dan zeggen ze meestal *plop*‘ Proost Zeeuws Museum!

Twee dagen geleden las ik een mooie blogpost van Peter de Kock over ‚misplaatste loyaliteit‘, een stukje dat heel herkenbaar voor me was en nu al twee dagen in mijn hoofd rondspookt.
Peter beschrijft open en vanuit zijn gevoel het proces van veranderen en groeien. Je bent niet dezelfde die je jaren geleden was, en je blijft ook niet dezelfde die je vandaag bent of die je je vandaag voelt. Als er geen ingrijpende dingen in je leven gebeuren is het een geleidelijk, stil, kalm verlopend proces, maar desalniettemin gebeurt het… Je wordt je er ineens van bewust als je merkt dat je werk, mensen waar je mee omgaat, de kleren die je draagt, dingen die je als vanzelfsprekend doet en denkt je opeens niet meer passen. Je hebt een fase afgesloten, je bent gegroeit, je wilt en je moet verder. Naast een bevrijdend gevoel is er haast altijd ook een gevoel van onzekerheid. Het is pijnlijk om afscheid te nemen van een vertrouwde situatie. En pijnlijk zijn vaak ook de reacties uit je omgeving. ‚Je bent op de vlucht… je bent ondankbaar… je kiest het onzekere voor het zekere… ‚ De mechanismen van afweer en sociale controle zijn talrijk. En dan nog, als het jouw tijd is om verder te gaan moet je alleen op jezelf en in jezelf vertrouwen. Wie jou kent en wie werkelijk om je geeft zou zeggen ‚je moet doen wat je moet doen‘.

Je hebt van die mensen die geboren levenskunstenaars zijn, mensen die op een betoverende manier ‚anders‘ zijn. Vrienden van mij zijn nu al tien maanden op reis naar de meest exotische plekken op aarde en in principe op reis naar zich zelf. Regelmatig sturen zij reisverslagen met prachtige foto’s. Iedere keer dat ik zo’n update ontvang is het feest. Mijn vriend is een geweldige verhalenverteller, hij schildert met woorden de mensen, de kleuren, de natuur, het licht en de geuren van plaatsen waar ik nooit ben geweest. En ondanks het feit dat hij niets beschrijft wat ik herken raakt het me diep en ontroert het mij keer op keer. En keer op keer betrap ik me eventjes erbij dat dat wat ik lees voor een moment echter, realistischer wordt dan wat om me heen is. En omdat ze op vreemde plaatsen vertoeven kijken ze anders naar ons leventje hier. In een laatste update stond:

De NWO, De Nieuwe WereldOrde, het is jammergenoeg geen fantasie van doemdenkers gebleken..en de Indiers vinden het allemaal schitterend. Een nummer, twee vingerafdrukken, ’n irisscan, nog wat prive-informatie uit facebook en Google erbij en je hebt nr 510856319 volledig in kaart gebracht, z’n netwerk incluis. Het systeem werkt perfect. Het is zelfs zo dat ik, met stomheid geslagen in het eerste beste emailcafe in Calcutta voor geregistreerd gebruik, gewoon mijn vingerafdrukken heb laten inscannen. Om over de doorlichtpraktijken op airports nog maar te zwijgen. Ik moet als ik op Schiphol met mijn benen wijd en armen omhoog in zo’n bodyscan sta nog wel’s terugdenken aan het reizen in de jaren 80, waarin je de bewaker op een doorsnee Griekse luchthaven eerst moest wakkerschudden om je paspoort te laten controleren. Als ik teveel nadenk over een wereld die er zo gaat of waarschijnlijk al uitziet, zou ik mezelf met mijn rebelse geest het liefst willen terugtrekken in een grot ergens aan de Noordkant van het Annapurna-massief…mijn eigen revolutie, niet om de wereld te verbeteren, maar om uit de klauwen van het beest te blijven. Het beest dat zelfs onze geest probeert te kolonialiseren, het nakijken geven….mij zul je niet krijgen…Best een ingewikkelde strijd natuurlijk, en ik zie om me heen dat de mensheid faalt en in slaap is gedommeld. Media, Soapseries, Wifi, GSMstraling, Spraytechnieken, eventuele HAARP wil ik nog niet eens aan denken, ‚Hou ze dom, geef ze brood en geef ze Spelen‘ zou Julius Ceasar zeggen. Allemaal foefjes van de Illuminatie om onze vrijheidslievende geest te bedwingen en te bedwelmen, stel je voor dat we met z’n allen ineens achter de waarheid van het bestaan komen, en de leugens die ons door kerk en staat zijn ingeprint gaan doorzien.

BAM! Daar zit je dan even, achter je computer, met de timeline van je twitteraccount open en op de achtergrond het gelijkmatige ‚pling pling‘ geluid van binnenkomende berichten. En dan kijk je even naar jezelf en dan vraag je je toch serieus af ‚wat doe ik eigenlijk?‘ Het is goed om af en toe eens wakker geschud te worden ook al duizelt het je dan een heel klein beetje.

Ik had een mooie, vriendelijke, overtuigende brief aan mijn zorgverzekeraar opgezet. Als ik mijn uiterste best doe lukt me zo’n brief best aardig. In de veronderstelling dat er bij een zorgverzekeraar ook maar mensen werken, in de veronderstelling dat er naast de regels ook uitzonderingen van dezelfde bestonden en dat een patiënt als individu gezien en behandeld wordt, beschreef ik de omstandigheden en de reden waarom er voor mij geen alternatief voor de alternatieve hulp was geweest die ik in de arm had genomen. Ik schreef dus een brief. Slechts èèn werkdag later vond ik al een antwoord in mijn email. Ik werd hartelijk bedankt voor mijn vraag. Een simpel ‚kan niet‘ werd geformuleerd in een voorgeformuleerde standaardzin. Afgerond werd het geheel door een vrolijk-vergenoegd en zelfvoldaan ‚Mevrouw…, hebt u nog vragen stuurt u gerust een email terug. Wij helpen u graag. Tot slot wens ik u een prettige dag.‘ Verbijsterend. Ik had een brief ontvangen van een virtuele teletubbie, dat kon niet anders. Er stond wel een gewone naam onder die brief, maar ja zo’n naam zegt niets. ‚Had je iets anders verwacht dan?‘ hoor ik de een of ander nu denken. Nee, natuurlijk niet… nou ja… ehm… ja. Ja ik had inderdaad iets anders verwacht! Een beetje echte klantenservice bij voorbeeld.

Er was een kleine schrijfwedstrijd met als onderwerp ‚culinair‘ op 120w.nl. Een hele tijd geleden had ik al eens een stukje ingezonden, een poosje daarna nog eentje en toen was het weer even stil, stil in mij, eigenlijk niet werkelijk stil, maar alles wat aan beelden, herinneringen en verhalen opdook, werd door mezelf als niet goed genoeg verworpen. Ach laat maar. En dan ga je zeker niet meedoen aan een wedstrijd. Op de valreep, ik denk dat het de op een na laatste dag is geweest, bedacht ik me opeens. Wat eten betreft houd ik het meest van de simpele dingen, wat de rest van het leven betreft trouwens ook, en ineens waren ze er weer, de lang vergeten ‚hazenbroodjes‘ en deze moesten, jawel moesten, op papier! Ik kan nu al verraden dat ik de wedstrijd niet heb gewonnen. Ik werd noch plaats 1 noch tweede noch derde, maar ik had enkele hele mooie reacties en ik voelde me rijk!

Hazenbroodjes

Hoe de naam  is ontstaan weet ik niet. Het is een naam uit mijn kindheid. Ik hoor hem nooit meer en gebruik hem eigenlijk ook nooit meer. Pas op het moment dat ik me probeerde te herinneren aan lievelingsgerechten van vroeger kwamen de ‘hazenbroodjes’ als vanzelfsprekend weer naar boven. Hazenbroodjes waren gewone broodjes die ‘s ochtends in een tas, een koffer, een jaszak of wat dan ook het huis verlieten om op reis te gaan. Die reis kon enkele uurtjes, een dag of langer duren, maakte niet uit, in ieder geval kwamen de broodjes weer onaangeroerd en vaak vergeten terug. Dat maakte ze zo bijzonder en zo zalig. Het waren de lekkerste broodjes ooit, je kon de verte proeven.

Soms is het het plaatje, soms is het de titel of de naam van de auteur, soms zijn het de eerste zinnetjes, soms is het gewoon de dag en de stemming die je voor een bepaald boek laten kiezen.

Ik vond vandaag in de bibliotheek een boek van Annie Proulx. Haar ‚Scheepsberichten‘ vond ik meesterlijk. ‚Mijn leven op Bird Cloud Ranch‘ bevat memoires over Wyoming, is deels autobiografie en deels geschiedenis… zo staat het op de achterkant.

Wat mij het meest intrigeerde was het volgende kleine stukje ter inleiding: ‚Nu, vele jaren later, hangt er voor mij nog steeds een speciaal waas over de familie van moederskant, als een zeldzame geur, die wordt afgescheiden na bijna vierhonderd jaar in New England te hebben gewoond. Dit aroma is in mijn verbeelding opgebouwd uit verse melk, gehakte eikenhout, herftsbladeren, sneeuw, benauwde moerassen, fotoalbums en koude as.‘

(Annie Proulx Mijn leven op Bird Cloud Ranch, De Geus, 2011)

wist ik zeker dat ik nog eens een blogberichtje moest posten. Het is immers al ruim een maand geleden dat ik dat voor het laatst deed.

Wat de training betreft ben ik goed bezig, ik lig goed op schema, mijn trainer is tevreden, en ik heb met Pasen mijn tot nu toe langste afstand van maar liefst 24 km gelopen. Mijn vorderingen zijn zichtbaar en meetbaar en voelbaar. En dat geeft me natuurlijk een ontzettend goed gevoel. Bovendien ben ik nu al veel zelfverzekerder ten opzichte van mijn eerste halve marathon in oktober in Eindhoven.

En wat gebeurde er verder nog?

Mijn dagelijkse bezoeken aan twitter voelen als een warm bad. Een duik in mijn TL voelt zo vertrouwd en vanzelfsprekend dat ik er soms van schrik. Ik lees regelmatig prachtige en indrukwekkende en aangrijpende blogberichten. Korte verhalen in maar 120 woorden zijn soms van adembenemende schoonheid, en de mensen er achter beginnen familie, vriendinnen, soulmates te worden. Ik roep een ‚goeiemorgen‘ of een ‚welterusten‘ in mijn tijdline of ik zwaai even, en er is altijd een respons, altijd iemand die mij een fijne dag of sweet dreams wenst of terugzwaait. En het zijn juist deze lieve kleine gesten die het verschil maken. En bovendien krijg je je dagelijkse portie aan informatie ook nog eens vrij huis. En als je dan een aantal bibliotheekgerelateerde twitteraccounts volgt en de juiste bibliotheekbloggers leest b.v. @emijnsbergen (ik noem maar wat), dan ben je sneller dan al je collega’s die niet aan social media doen op de hoogte van het laatste nieuws.

Dit laatste nieuws is wat bibliotheken betreft niet bepaald rozekleurig, alles wat je leest heeft direct of indirect te maken met bezuinigingen en de gevolgen daarvan. Elders is dat niet beter. Alles verandert in een rap tempo, iedere dag vergt weer nieuwe aanpassingen. Nooit eerder heb ik zo vaak gehoord ‚we moeten roeien met de riemen die we hebben‘. Ja, en dat is precies wat wij doen, althans op mijn werk. ‚Dweilen met de kraan open‘ is ook een veelgenoemde. Niemand weet hoe de toekomst er precies uit gaat zien. Niemand weet of er op langere termijn nog een toekomst is voor bibliotheken. Ik hoop van wel, want de bibliotheek was en is voor mij de beste wereld van allen (en ik heb ook andere werelden leren kennen).

En wat doe ik verder nog, als ik niet toevallig op twitter zit of aan het rennen ben?

Dan geniet ik van mijn katten en van mijn tuin. En bij dit onderwerp zijn woorden overbodig omdat ze toch te kort zouden schieten. Daarom alleen enkele foto’s van het haast voorbije weekend…