… en iedereen kwam.
Het was dan ook niet zomaar een feestje afgelopen zondag, het was ook geen wedstrijd, het was een happening, niet geheel toevallig over de bekende afstand van 42.195 km, omdat Ronald zijn 42 lentes en 195 dagen zo en niet anders wilde vieren met vrienden, kennissen en familie. Een enorme eer om bij dit uniek evenement aanwezig te mogen zijn.
Continue reading →

Een fotoverslag van acht heerlijke loopkilometers op een gewone vrijdagochtend…

Toen ik enkele maanden geleden mijn Nike+GPS sportwatch had gekocht, wist ik dat ik de mooiste sportwatch mijn eigen kon noemen die er was. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze voelde goed, niet te groot, niet te zwaar, en ze is nu mijn loopmaatje, mijn buddy. Na afloop van een training geeft ze dan ook altijd een ’schouderklopje‘, applaus, high five… zoiets. Ze is makkelijk in gebruik, wat voor mij niet onbelangrijk is, en ze onthoudt voor mij alles tot in het kleinste detail. Hardlopen werd nog leuker dan het sowieso al was. Dat is op zich al heel veel, meer dan genoeg eigenlijk, eigenlijk…. maar er is nog meer!
Begin van het jaar las ik voor het eerst iets over challenges, oh wat klinkt dat leuk, veel leuker dan wedstrijden. Challenges klinkt meer naar uitdaging, motivatie en vooral naar plezier, en dat is het ook. Opeens ren je, ook al ren je zoals altijd in je uppie, in een team, voor een team en tegen iemand anders. Ondertussen doe ik mee aan drie challenges:

1. Fantastic Four vs Friends #FFVSF De Fantastic 4 zijn uiteraard Leonie, Martine, Ritchie en Richard , allemaal op weg naar de Spartathlon 2012
2. #LoveZeeland , een challenge gestart door Ralph Gillissen
3. NL Provincie Showdown

En wat misschien ingewikkeld lijkt is zo simpel als wat. Ik sluit mijn Nike+ aan mijn computer (via USB), de gegevens werden geupload en bij alledrie de challenges opgeteld.

En als nu iemand denkt… EN? Dan zeg ik… FUN!! O ja, zo’n challenge duurt een jaar. Dan pas weten we wie de meeste kilometers in 2012 heeft gelopen.

P.S. Wat te doen als maar één van de twee zo’n gezellige sportwatch heeft? Nou dan bestel je toch voor de ander ook zoiets leuks! Tralalalalaaaa…

Ik had het geheim gehouden, het feit dat ik op zondag 18 december mijn eerste halve marathon wilde lopen. Niet omdat het een geheim was, maar omdat ikzelf heel erg onzeker was of het wel allemaal ging lukken. Er was al eens eerder een datum geprikt… de halve marathon van Eindhoven, maar ik was ziek en kon niet starten. De afgelopen maanden was ik, zachtjes uitgedrukt, niet op mijn best. Dat betekende, dat ik minder kon trainen, voor kleinere afstanden moest kiezen en alles rustig en langzaam moest doen, allang blij dat ik dat weinige uberhaupt nog kon en mocht doen. Maar voor mijn geloof in mezelf als een hardloopster op weg naar New York waren deze laatste weken contraproduktief. Ik zag mijn mooie doelen door mijn handen glippen en de volgende stap, de volgende mijlpaal, leek steeds verder en verder weg.
Maar mijn coach en eega bleef in me geloven. Toen ik zaterdagavond al een beetje zenuwachtig werd, zei G. ‚we gaan morgen gewoon een lekkere duurloop samen doen zoals vaker in het weekend.‘ O.k., dat klonk goed. Dat kon ik wel.
Bij aankomst was het eigenlijk nog best mooi weer, maar wel koud. Wat was ik blij met mijn handschoenen die ik nog een dag eerder van G. had gekregen. Ze bleken geen overbodige luxe te zijn.
Voordat het dan eindelijk moest beginnen, snel nog een banaan…

… en gefriemel met mijn startnummer (let vooral op de voeten:-))

Wachtend op het startschot op de mooie atletiekbaan van Spark, dankbaar voor een waterig zonnetje, zei ik nog tegen G. ‚als het zo blijft, kunnen we blij zijn‘. Achter ons schudde een meneer glimlachend van ’nee‘, hij had namelijk op de buienradar gekeken en gezien dat er nog een bui in aantocht was.
Ergens tussen km 3 en km 4 was het dan zover. Inktzwarte lucht, donder en bliksem, heeel dichtbij, en hagel, heel veel hagel en een harde wind, die me bijna volledig het zicht nam. Ik oriënteerde me alleen nog aan G.’s schoenen, wellicht zo’n 20 minuten lang. Zonder te praten en zonder naar hem te kijken wist ik dat mijn begeleider dacht ‚ze gaat zo stoppen. Nog even en ze houdt het voor gezien‘. Maar ik hield vol.
Na een tijdje werd het droog, en weer een tijdje later kwam het zonnetje te voorschijn en werd het heerlijk loopweer. En toen begon dan ook eindelijk onze gezellige duurloop samen, onze weekendloop! En het was genieten!
Alleen het laatste stukkie deed pijn, maar dan echt pijn. Met een engelengeduld praatte mijn coach me de laatste 2 km naar de finish. Je kan het, ik weet dat je het kan! En wat was dat moment onbetaalbaar, nog een half rondje over de atletiekbaan, nog een piepklein sprintje en over de finishlijn in 02:24:32. Het is geen snelle tijd, maar het is mijn tijd. Ik heb er hard voor moeten vechten, maar ik heb hem gehaald, en de volgende mijlpaal is bereikt.
‚Je eerste halve marathon ga je nooit vergeten‘, schreef Tiny me, en ik weet dat hij gelijk heeft.

Léonie van den Haak @fabjerennt TRALALALALA *trots op jou*

Mijn bijzondere dank gaat uiteraard naar Günter en Jo, bedankt coaches!!!

De weersvoorspelling was niet zo best, maar er stond een duurloop van 90 minuten op mijn schema, en daar had ik al de hele week naar uitgekeken. Dus drinkgordel om, twee kleine flesjes met water en een gelletje voor onderweg en mijn fototoestel in mijn jaszak. Niet dat laatstgenoemde werkelijk lekker loopt, maar het is zo fijn om foto’s mee naar huis te nemen.
Vandaag lag het mooie fietspad tussen Middelburg en Vlissingen op mijn route. Hier kwam ik ook nog andere meisjes tegen die aan het trainen waren… ik hoop dat zij en hun begeleidster mijn site met de foto kunnen vinden, anders zien we mekaar vast en zeker een andere keer weer… op een zondag in Zeeland.

Eigenlijk is het van dat soort weer waar je niet werkelijk vrolijk van wordt. Koud en vochtig. Geen stukje hemel te zien. Mist. Maar het is bijna altijd goed weer voor een rondje hardlopen. En dat deed ik gisteren. Samen met G. ging het vanaf Vlissingen via Dishoek naar Zoutelande, over duinen en door het bos. De zee kon je niet zien, alleen vermoeden, en regelmatig was er een scheepshoorn ergens vanuit de mist de horen. Bijna niemand die je tegenkwam, met uitzondering van enkele moutainbikers en andere hardlopers. Het werd een geweldige duurloop van 16 km. Mijn trainer was content, en dan ben ik het ook. En voor je het weet ben je gewoon blij, midden in de mist.

Eigenlijk ben ik aan het einde van mijn verhaal begonnen en schrijf me nu langzaam naar het begin.
Je hebt maar weinig nodig om je eigen kleine wereld te doen kantelen. Ongeveer drie jaar geleden waren het piepkleine steentjes, kristallen klinkt mooier, waarvan ik niet wist dat ik ze in mijn binnenoor had, die me lieten wankelen en me dronken lieten voelen zonder ook maar èèn slok op te hebben.
Nu waren/zijn het opeens nekwervels die vast zitten en bloedvaten die bekneld raken. Duizelingen. Het overkomt je zomaar. Opeens zijn er beperkingen en deze bepalen hoe je leven eruitziet.
Dat geldt ook voor mijn rennen. Af en toe ga ik naar buiten om een rondje te hobbelen (dat mag van de osteopaat), een klein rondje maar en heel langzaam en niet ver van mijn huis. Maar nee, ik lig niet meer op schema en nee, van trainen kan momenteel geen sprake zijn. En nee, de halve marathon van Eindhoven a.s. zondag wordt niet mijn allereerste halve marathon die ik ga lopen. Feit. Dat was een bittere pil. Eventjes.
Ik doe rustig. Ik doe voorzichtig. Ik ga onthaasten. Een schema kan altijd worden veranderd, aangepast, bijgesteld. Evenwicht, daar gaat het om.

Een tijdje geleden las ik op twitter dat Jaqueline nu al voor de derde keer een Zeeuwse trainingsloop organiseerde ter voorbereiding op de legendarische kustmarathon. Spontaan vroeg ik aan haar of ik daar misschien ook aan mee mocht doen, zomaar voor de gezelligheid, en ja dat mocht, iedereen was welkom!

Vandaag was het zo ver. Van overal kwamen twittervrienden naar Zoutelande gereisd waar verzamelpunt was. Velen kende ik van twitter, maar vandaag zag ik hen voor het eerst in real life…. en dat was best spannend! Om 10.00 uur vertrok ik samen met Günter van thuis, tussen half elf en elf hadden we afgesproken. Voor 11.15 had Jaqueline een bus (natuurlijk oranje) gehuurd om de lopers naar Vrouwenpolder te vervoeren die voor de 23 k gingen. Ik had na afspraak met mijn coach voor de 15 k gekozen, gelukkig! Met z’n vieren wachtten wij de andere deelnemers dus 8 k later bij De Piraat op waar we mochten aansluiten.

Het stukje tussen Oostkapelle en Domburg had ik al twee keer eerder gedaan… maar dan in een ander tempo. Al snel werd duidelijk dat de toppers ook tijdens een trainingsloop heel snel onderweg zijn. Dus het duurde even voordat ik mijn eigen tempo en mijn eigen ritme kon vinden en de verleiding kon weerstaan om continue mijn best te doen om de groep ‚blauwe shirts‘ niet uit het oog te verliezen. En dat bleek geen enkel probleem te zijn want de hele snelle bleven heen en weer lopen totdat iedereen weer een bepaald punt bereikt had… en er werd ook gewacht. Dat was een geweldig gevoel! Ik hoorde er bij! De donkere wolken in het begin maakten steeds meer plaats voor blauwe hemel en zon. Dat neemt niet weg dat het pittig was! Toen we de tank van Westkapelle hadden gepasseerd dacht ik ‚hehe, we zijn er bijna, het ergste is achter de rug‘, maar toen kwamen nog een aantal heuvels en trappen … Nee, voor mij was het geen makkie, maar het was enig en bijzonder en ontzettend leuk en gezellig!

Minicamping de Boogaard stelde 4 douches gratis voor ons ter beschikking, en ook dat was gezellig, dat in het gras liggen en wachten op een vrije douche… Een fijne beloning voor alle inspanningen was een gezamenlijke lunch in Brasserie Salsa Terra in Zoutelande! Heerlijk gegeten! Moe en voldaan naar huis. We gaan de volgende keer zeker weer meedoen aan de Zeeuwse trainingsloop en  ook aan andere twitter en bloggerhardloopevenementen b.v. de loop in Uden op 26 februari 2012 die door Tiny wordt georganiseerd … want het beviel uitermate goed! Nogmaals dank aan Jaqueline en tot gauw iedereen!!

P.S. Omdat ik meer dan genoeg had aan het lopen zelf heb ik alleen foto’s kunnen maken tijdens onze ‚douchsessie‘, maar er waren fotografen die ons op de fiets begeleidden… dus er komen ook nog impressies van onderweg… zonder meer!

UPDATE: En hier zijn ze al: Prachtige foto’s van een geweldige dag…. wat een mooie herinnering! Met dank aan Maurice!

Als ik terug kijk op de afgelopen weken van mijn training en mijn vorderingen dan is het mooiste resultaat dat ik ondertussen al langere afstanden kan lopen. En als ik het over langere afstanden heb, betekent dat voor mij tegenwoordig afstanden van rond de 18 km. Mijn PR ligt bij 24 km, maar dat was een vergissing van mijn coach. Een rondje van 18 km biedt heel wat mogelijkheden. Je bent een tijdje onderweg en kunt een mooie route kiezen. Ik loop met een drinkgordel, wat in het begin even wennen was, maar voldoende drinken is buitengewoon belangrijk. Vandaag was weer zo’n dag dat een langere afstand op het programma stond… heerlijk! En omdat het zonnig weer was, heb ik mijn fototoestel meegenomen en er een sightrunningtour van gemaakt, want ik kan natuurlijk blijven herhalen hoe mooi zo’n ronde Vlissingen is, het met eigen ogen te zien is toch heel iets anders. Dus was ik min of meer een rennende toerist vandaag. En zo voelt het eigenlijk altijd en iedere keer opnieuw… het vakantiegevoel blijft

[portfolio_slideshow]